Baseny

baseny

Oferujemy pełną i kompleksową ofertę budowy basenów, sprzedaży basenów oraz wszelkiego rodzaju akcesoriów basenowych, a także serwis gwarancyjny i pogwarancyjny.

Budową basenów zajmujemy się od wielu lat. W tym czasie zdobyliśmy olbrzymie doświadczenie wykonując setki zarówno małych domowych instalacji ale także realizując inwestycje takie jak centra SPA, baseny miejskie, baseny hotelowe itp.


 

PŁYTKI / CHARAKTERYSTYKA/
antypoślizgowość:
krytyczny kąt poślizgu oznaczony w stopniach tj. kąt nachylenia powierzchni płytek polanych olejem, po których człowiek w odpowiednim obuwiu zsuwa się. Przedziały kątów w zakresach:

  • 0-6 – ten przedział oznacza płytkę nie antypoślizgową
  • 6-10 -ten przedział oznacza antypoślizgowość R9
  • 10-19 – oznacza R10 (płytki antypoślizgowe)
  • 19-27 – oznacza R11 (płytki antypoślizgowe)
  • 27-35 – oznacza R12 (płytki antypoślizgowe)
  • Powyżej 35 – oznacza R13 (płytki antypoślizgowe)

Powyższa klasyfikacja opisana jest w normie DIN 51130.
Odrębne przepisy budowlane wymagają stosowania płytek o odpowiedniej antypoślizgowości do różnych pomieszczeń.

WŁAŚCIWOŚCI PŁYTEK
TWARDOŚĆ
Twardość powierzchni określa się porównując ją do twardości minerałów wzorcowych, tworzących skalę Mohsa. Podaje ona jednak tylko następstwo twardości, czyli szereg materiałów rysujących kolejne poprzednie. Twardość powierzchniowa jest określana kolejnym najwyższym numerem minerału, z tych, które nie spowodowały zarysowania powierzchni badanej próbki. W praktyce cala skala jest rzadko stosowana, a twardość określa się pośrednio. Twardość zależy od składu płytki i sposobu jej wytwarzania. Decyduje ona o odporności na zarysowanie. Płytka o dużej twardości powierzchniowej jest w mniejszym stopniu narażona na ryzyko zarysowania przedmiotami lub materiałami stykającymi się z jej powierzchnią. W warunkach domowych wystarczająca jest twardość rzędu 5÷6 (w dziesięciostopniowej skali).

ŚCIERALNOŚĆ
Jednym z najważniejszych parametrów określających właściwości płytek ceramicznych jest ich ścieralność. Określa ona stopień zużycia płytki lub zmiany jej wyglądu pod wpływem użytkowania. To zjawisko niekorzystne, objawiające się zmatowieniem płytek, a następnie wycieraniem wierzchniej warstwy szkliwa. Jak więc widać, ścieralność płytek zależy w dużej mierze od twardości szkliwa. Odporność płytek na ścieranie jest określana przez klasę ścieralności – im wyższa klasa tym większa odporność. Klasy ścieralności obowiązują tylko dla płytek szkliwionych – dla płytek nie szkliwionych nie wprowadza się klas ścieralności.

Ze względu na odporność na ścieranie płytki dzielimy na następujące klasy :

• klasa 0
Płytki szkliwione tej klasy nie są przewidziane do wykładania podłóg.

• klasa 1
Pokrycia powierzchni podłóg, po których chodzi się boso lub w butach na miękkiej podeszwie, i które nie są narażone na działanie materiałów ścierających. Płytki tej klasy nie są odporne na zarysowania.

Zastosowanie:
Pomieszczenia w których używa się wyłącznie obuwia domowego, np.:

  • łazienki
  • sypialnie.

• klasa 2
Pokrycia powierzchni podłóg, po których powierzchni chodzi się w obuwiu z podeszwami miękkimi lub normalnymi, i które są bardziej narażone na niewielkie ilości brudu oraz materiałów ścierających. Płytek tej klasy nie wolno stosować w miejscach, gdzie chodzi się w butach nietypowych, z zelówkami metalowymi lub podkutych.

Zastosowanie:
Pomieszczenia w których występuje niewielki ruch pieszy, np.:

  • kuchnie
  • pokoje dzienne;
  • pokoje do pracy;
  • salony

• klasa 3
Pokrycia powierzchni podłóg, po których chodzi się w butach z normalnymi podeszwami, z niewielkimi ilościami brudu i materiału ścierającego. Płytek tej klasy nie można stosować w miejscach, gdzie chodzi się w butach nietypowych, np. z zelówkami metalowymi lub podkutych. Posiadają już jednak w miarę dobrą odporność na ścieranie.

Zastosowanie:
Pomieszczenia gdzie występuje intensywniejszy ruch pieszy, np.:

  • korytarze;
  • kuchnie;
  • pokoje i łazienki hotelowe;
  • pokoje szpitalne.

• klasa 4
Pokrycia powierzchni podłóg, po których odbywa się ruch normalny, na które wnoszone są niewielkie ilości materiału ścierającego tak, że warunki są bardziej surowe niż dla klasy 3. W domach jednorodzinnych mogą być stosowane we wszystkich rodzajach pomieszczeń.

Zastosowanie:
Posadzki w miejscach o stosunkowo dużej intensywności ruchu pieszego (z wyjątkiem obszarów wejść z ulicy, oraz podejść do kas), np.:

  • biura;
  • obiekty użyteczności publicznej;
  • szkoły;
  • szpitale;
  • sklepy;
  • hotele;
  • restauracje;
  • kawiarnie.

• klasa 5
Pokrycia powierzchni podłóg narażanych na wzmożony ciągły ruch pieszy, gdzie wnoszone są cząstki materiału ścierającego.

Zastosowanie:
W przypadku tych płytek nie ma żadnych ograniczeń co do miejsca stosowania – można je stosować nawet na powierzchniach obiektów przemysłowych i ciągów komunikacyjnych o bardzo dużym natężeniu ruchu. Klasyfikacja ta ważna jest tylko dla wymienionych przykładów i w warunkach normalnych ( przy czym za warunki normalne uważa się sytuację, gdy schody i wejścia do pomieszczeń jak i chodniki przed budynkami są często zmywane, a obuwie normalne oznacza obuwie z gładką powierzchnią i nie podkute). W miejscach w których istnieje możliwość występowania czynników powodujących uszkodzenie powierzchni, należy stosować płytki o jedną klasę wyższą.

ANTYPOŚLIZGOWOŚĆ
Antypoślizgowość to parametr ważny zwłaszcza w przypadku pomieszczeń narażonych na działanie wody. Można ją zapewnić stosując:

  • reliefy – wypukłe wzory na całej powierzchni płytki;
  • ryfle – wypukłe lub wklęsłe elementy prostoliniowe wzdłuż jednej krawędzi płytki;
  • szkliwo antypoślizgowe;
  • impregnat antypoślizgowy.

Antypoślizgowość określa się na podstawie krytycznego kąta poślizgu. Określa się ją zwykle na podstawie niemieckich norm:

  • DIN 51 097 – „Określenie poślizgu na mokrej powierzchni, na których chodzi się bosą nogą”.

Według tej normy płytki dzielimy na trzy grupy:

  • grupa A – kąt poślizgu: 12÷18°;
    • Zastosowanie:
    • Płytki ceramiczne podłogowe, np.:
      – szatnie;
      – brodziki i baseny o głębokości nie przekraczającej 80 cm.
  • grupa B – kąt poślizgu: 18÷24°;
    • Zastosowanie:
    • Płytki ceramiczne podłogowe, np.:
      – prysznice;
      – sauny;
      – baseny i schody wokół basenów
  • grupa C – kąt poślizgu: >24°;
    • Zastosowanie:
      Płytki ceramiczne podłogowe, np.:
      – schody prowadzące do wody lub pod wodę;
      – strome boki basenów.

 

  • DIN 51 130 – „Określenie właściwości poślizgu do pomieszczeń roboczych i powierzchni ze zwiększonym ryzykiem poślizgnięcia się”.

Według tej normy płytki podzielić można na sześć grup:

o    płytki nie antypoślizgowe
Kąt poślizgu: 0÷6°;
– grupa R9
Kąt poślizgu: 6÷10°;
Zastosowanie:
Płytki ceramiczne podłogowe, np.:
– wejścia;
– schody;
– hole;
– korytarze.
o    grupa R10
Kąt poślizgu: 10÷19°;
Zastosowanie:
Płytki ceramiczne podłogowe, np.:
– pomieszczenia magazynowe;
– garaże;
– pomieszczenia socjalne;
– pomieszczenia sanitarne;
– kuchnie.
o    grupa R11
Kąt poślizgu: 19÷27°;
Zastosowanie:
Płytki ceramiczne podłogowe, np.:
– kuchnie;
– sanatoria;
– pralnie;
– rozlewnie napojów;
– strefy narażone na zamoczenie przy produkcji żywności;
– warsztaty samochodowe;
– szlifiernie;
– linie myjące.
o    grupa R12
Kąt poślizgu: 27÷35°;
Zastosowanie:
Płytki ceramiczne podłogowe, np.:
– kuchnie;
– mleczarnie;
– chłodnie;
– pomieszczenia do obróbki mięsa.
o    grupa R13
Kąt poślizgu: >35°;
Zastosowanie:
Płytki ceramiczne podłogowe, np.:
– kręgielnie;
– zakłady przetwórstwa warzyw, ryb itp.;
– rzeĄnie.

Norma ta określa również wymóg dotyczący zdolności powierzchni reliefowej płytki przyjęcia do swoich zagłębień na powierzchni określonej ilości cieczy rozlanej na podłodze. Właściwość tą określa objętość zagłębienia w reliefie w cm3 na powierzchni 1 dm2 płytki podłogowej (drenaż powierzchniowy) i oznacza się literą V z właściwą cyfrą.

NASIĄKLIWOŚĆ

Nasiąkliwość to jeden z najważniejszych parametrów charakteryzujących płytki ceramiczne. Określa ona w procentach wagowych zdolność płytki (a raczej materiału z którego jest ona wykonana) do zaabsorbowania wody. Wskazuje też stopień porowatości, oraz wpływa bezpośrednio na inne właściwości płytek.

Im mniejsza nasiąkliwość, tym lepsze parametry użytkowe (wytrzymałość na zginanie, mrozoodporność, odporność na działanie warunków atmosferycznych, odporność na zaplamienie).

Niską nasiąkliwość można zapewnić płytkom poprzez:

  • małą porowatość – wynikającą z technologii produkcji;
  • warstwę szkliwa na powierzchni płytek;
  • zaimpregnowanie płytek po ich ułożeniu.

Ze względu na nasiąkliwość płytki ceramiczne podzielone są na trzy grupy:

  • grupa I – płytki o niskiej nasiąkliwości wodnej (≤3%)
  • grupa II – płytki o średniej nasiąkliwości wodnej (3÷10%)
    Grupa ta dzieli się na dwie podgrupy: 

    • IIa – nasiąkliwość 3÷6%;
    • IIb – nasiąkliwość 6÷10%.
  • grupa III – płytki o wysokiej nasiąkliwości wodnej (>10%). Nasiąkliwość ma szczególnie duże znaczenie w przypadku płytek stosowanych w łazienkach oraz strefach mokrych kuchni. Zazwyczaj wystarczające jest zastosowanie płytek o nasiąkliwości poniżej 6%, jednak w strefie mokrej łazienki zaleca się stosowanie płytek o nasiąkliwości ≤3%.

MROZOODPORNOŚĆ

Mrozoodporność to parametr określający odporność płytek na temperatury ujemne. W Polsce określany jest na podstawie normy PN-EN 202. Stwierdzenie że płytka jest mrozoodporna sprowadza się do stwierdzenia, że została przebadana zgodnie z wymogami tej normy i że po badaniu (50 cykli zmian temperatury od +15° do -15° ) nie stwierdzono organoleptycznie żadnych uszkodzeń jej powierzchni i krawędzi. Trudno jednak określić tego typu badanie za miarodajne, gdyż zdaniem meteorologów w ciągu roku w Polsce występuje ponad 250 tego typu zmian cykli.

Podczas zamarzania woda zwiększa objętość o 9%, powodując wzrost naprężeń w czerepie płytki, a co za tym idzie doprowadzając do powstania odprysków, rys i pęknięć, oraz do odspajania płytek od podłoża.

Lata doświadczeń sugerują, aby w naszym klimacie jako płytki mrozoodporne przyjmować płytki o nasiąkliwości poniżej 0,5% (czyli gresy porcelanowe). Stosuje się jednak również impregnowane powierzchniowo płytki gresowe, oraz płytki klinkierowe. Nie zaleca się stosowania na zewnątrz budynków płytek szkliwionych.

Warto zwrócić uwagę na płytki o nietypowym zastosowaniu. Należą do nich:

  • płytki elewacyjne
    Ze względu na ogromny asortyment trudno wyróżnić ich charakterystyczne cechy, nie licząc mrozoodporności i niskiej nasiąkliwości. Płytki elewacyjne można podzielić na: 

    • mozaiki
      Płytki o najmniejszych rozmiarach (nawet 10×10 mm). Montowane są na kleju. Stosuje się je na elewacjach budynków o wyższym standardzie, oraz na powierzchniach zakrzywionych. Znajdują również zastosowanie jako okładziny fontann i basenów. Mogą być mocowane na siatce lub z fugą.
    • płytki małogabarytowe
      Są to najczęściej podłużne płytki o wymiarach większych niż 65×240 mm. To najpopularniejsza na świecie okładzina ceramiczna. Można je stosować do wysokości nawet kilkudziesięciu kondygnacji.
    • płytki średnio gabarytowe
      To płytki o wymiarach poniżej 600×600 mm, mocowane na kleju lub na ruszcie.
    • płytki wielkogabarytowe
      o wymiarach nie większych niż 1000×3000 mm. Montowane są na ruszcie widocznym lub niewidocznym.
  • płytki chemoodporne
    Stosowane są głównie w przemyśle chemicznym, spożywczym i farmaceutycznym. Wykazują wysoką odporność chemiczną oraz wysoką wytrzymałość mechaniczną. Muszą spełniać wysokie parametry higieniczne. Zwykle wykonane są z chemoodpornego klinkieru lub gresu.
  • płytki antystatyczne(elektrostatyczne)
    Płytki te mają wysoką przewodność elektryczną. Układa się je w pomieszczeniach z aparaturą pomiarową i medyczną, serwerowniach komputerowych oraz w pomieszczeniach w których wymagany jest wysoki stopień antywybuchowości. W wypadku tego typu płytek konieczne jest zastosowanie elektroprzewodzącego kleju i fugi, oraz wykonanie instalacji uziemiającej.
    Płytki tego typu mają zwykle rozmiary od 150×150 mm do 600×600 mm. Są to najczęściej płytki z klinkieru lub gresu z przewodzącymi domieszkami, bądĄ płytki powlekane warstwą metalu lub elektroprzewodzącym szkliwem.

Inne kategorie płytek to:

  • elementy specjalne i uzupełniające
    Mają różne wymiary i formy.

Elementy specjalne to m.in.:

  • stopnice;
  • płytki podstopniowe;
  • cokoliki;
  • kąty;
  • narożniki;
  • płytki spływowe.

Do elementów uzupełniających zaliczyć można:

  • gzymsy;
  • klocki;
  • listwy ozdobne;
  • listewki wykończeniowe.
  • systemy

Komplety płytek o różnych wymiarach, kolorach i kształtach, spełniające wspólną funkcję lub służące wspólnemu celowi (np. systemy basenowe).

basen_budowa

 

1. Filter
2. Pump
3. Multiport valve
4. Skimer
5. Main drain
6. Suction nozzle
7. nlet nozzles
8. Automatic pool cleaner
9. Hose
10. Cleaning brush
11. Ladder
12. Spring board
13. Underwater Light
14. Cable conduit
15. Junction box
16. Transformer
17. Dosing pump
18. Tank for chemicals
19. Heat pump
20. Regulation and control equipment